Afgelopen weekend was er kijkdag in Hilversum. Kunst en antiekveiling.
In dit veilinghuis was ik lang niet geweest.
Een aantal Friese staande klokken, stoeltjes klokken, een enkele comtoise. Niet zo lang geleden waren dat goede investeringen. Een paar kussenkasten waar ooit hele andere prijzen voor werden 
betaald. Dat was allemaal nog in het gulden tijdperk. Nu zijn de tijden veranderd. Complete serviezen en zilver waar tegenwoordig niemand raad mee weet. Twintig jaar geleden wel. In korte tijd heeft zich een grote verschuiving voor gedaan. Meubilair waaraan toentertijd afkomst en inkomen van de familie afgelezen kon worden is de deur uit gedaan en bijna niemand die het hebben wil. Een klok of kast die twintig jaar geleden twintig of dertig duizend opbracht gaat nu voor een paar honderd weg. De voormalige eigenaren zijn er niet meer, of zitten opgeborgen in een tehuis. Treurige zaken. Maar daar kwam ik niet voor.
Ik hoopte een kunstwerkje van Sal Meijer aan te treffen. Dat was er niet. Wat wel opviel waren schilderijen met opvallend mooie en dure lijsten. Dat zag er spik en span uit. Ongebruikelijk in deze aantallen voor een veiling.
Antiek bladgoud, maar als nieuw. Iets wat ik nog niet vaak op een veiling had gezien. Onbeschadigde lijsten van goede kwaliteit met schilderijen die er ook al zo netjes en goed verzorgd uitzagen? De doeken recentelijk schoongemaakt en vernist! Wat was hier aan de hand?
Via de veiling afscheid nemen van een schilderij is meestal geen feest. De veilingkosten zijn niet gering. 25 procent opgeld en soms 29 of zelfs 30 voor de koper. Tien of vijftien procent in mindering gebracht bij de inbrenger. Dat is meestal geen reden het kunstwerk eerst nog eens voor veel geld extra mooi in te lijsten en te restaureren.
Zou een kunsthandel in problemen zijn geraakt? Ten einde raad de voorraad naar de veiling gebracht?
Op weg naar huis zat ik nog aan iets anders te denken. Bij een enkel schilderij was een klein rood puntje te ontdekken. Bijvoorbeeld op een prachtige aquarel van Marius Bauer. Een stadsgezicht in Rome, buitengewoon vakkundig geschilderd. Maar met zoveel soorten grijs, iets te saai. Met een enkel vlekje rood, een paar millimeter groot, veranderde het hele schilderij. Een kleine ingreep, op het eerste gezicht niet in overeenstemming met de stijl van de kunstenaar. Maar wel verrassend op de juiste plek. Een kleur rood die verder niet op het schilderij voorkwam. Een miniem detail met een maximaal effect. Eerlijk gezegd iets te frivool voor de periode waarin het kunstwerk gedateerd moest worden. Een klein accent waarmee het geheel aanmerkelijk opgevrolijkt werd. Slim gedaan.
En even later schoot mij nog iets anders te binnen. Jaren geleden had ik een winkel in Spiegelstraat. Zonder dat ik er naar vroeg vertelde daar een collega bij een borrel dat hij zo goed schilderijen kon pimpen. Ik wist eerst niet wat hij daarmee bedoelde. Opleuken.
Toch eens gaan kijken of het daar wel goed met hem gaat.